Η Shirley Berkowich Brown, η οποία εμφανίστηκε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση για να αφηγηθεί ιστορίες για παιδιά, πέθανε από καρκίνο στις 16 Δεκεμβρίου στο σπίτι της στο Mount Washington. Ήταν 97.
Γεννημένη στο Westminster και μεγαλωμένη στο Thurmont, ήταν κόρη του Louis Berkowich και της συζύγου του, Esther. Οι γονείς της είχαν ένα γενικό κατάστημα και μια επιχείρηση πώλησης ποτών. Θυμήθηκε τις παιδικές επισκέψεις του προέδρου Franklin D. Roosevelt και του Winston Churchill καθώς οδηγούσαν στην προεδρική απόδραση το Σαββατοκύριακο, Shangri-La, αργότερα γνωστό ως Camp David.
Συνάντησε τον σύζυγό της, Χέρμπερτ Μπράουν, πράκτορα και μεσίτη της Travelers Insurance, σε έναν χορό στο παλιό Greenspring Valley Inn. Παντρεύτηκαν το 1949.
«Η Shirley ήταν ένας στοχαστικός και βαθιά στοργικός άνθρωπος, που πάντα προσέγγιζε όποιον ήταν άρρωστος ή είχε κάποια απώλεια. Θυμόταν τους ανθρώπους με κάρτες και συχνά έστελνε λουλούδια», είπε ο γιος της, Μπομπ Μπράουν της Owings Mills.
Μετά τον θάνατο το 1950 της αδελφής της, Betty Berkowich, από καρκίνο του στομάχου, αυτή και ο σύζυγός της ίδρυσαν και λειτούργησαν το Betty Berkowich Cancer Fund για περισσότερα από 20 χρόνια. Φιλοξένησαν εράνους για περισσότερο από μια δεκαετία.
Άρχισε να λέει ιστορίες για παιδιά από νεαρή γυναίκα, γνωστή ως Λαίδη Μάρα ή Πριγκίπισσα Λαίδη Μάρα. Εντάχθηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό WCBM το 1948 και εκπέμπει από το στούντιο του στο χώρο κοντά στο παλιό κατάστημα North Avenue Sears.
Αργότερα μεταπήδησε στο WJZ-TV με το δικό της πρόγραμμα, "Let's Tell a Story", το οποίο έτρεξε από το 1958 έως το 1971.
Η εκπομπή αποδείχτηκε τόσο δημοφιλής που όποτε συνιστούσε ένα βιβλίο στους μικρούς ακροατές της, γινόταν αμέσως μετάδοση, ανέφεραν βιβλιοθηκονόμοι της περιοχής.
«Το ABC με έβαλε στη Νέα Υόρκη για να κάνω μια εθνική εκπομπή αφήγησης, αλλά μετά από μερικές μέρες, έφυγα και επέστρεψα στη Βαλτιμόρη. Ήμουν τόσο νοσταλγία», είπε σε ένα άρθρο της Sun το 2008.
«Η μητέρα μου πίστευε στο να απομνημονεύει μια ιστορία. Δεν της άρεσε να χρησιμοποιούνται φωτογραφίες ή μηχανικές συσκευές», είπε ο γιος της. «Ο αδερφός μου και εγώ καθόμασταν στο πάτωμα του οικογενειακού σπιτιού στο Shelleydale Drive και ακούγαμε. Ήταν κυρίαρχος διαφορετικών φωνών, που άλλαζε με ευκολία από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο».
Ως νεαρή γυναίκα διηύθυνε επίσης τη δραματική σχολή Shirley Brown στο κέντρο της Βαλτιμόρης και δίδασκε λόγο και λεξικό στο Peabody Conservatory of Music.
Ο γιος της είπε ότι θα τη σταματούσαν άνθρωποι στο δρόμο που θα τη ρωτούσαν αν ήταν η Shirley Brown η αφηγήτρια και στη συνέχεια θα της έλεγε πόσα σήμαινε για αυτούς.
Έκανε επίσης τρεις δίσκους αφήγησης για εκπαιδευτικούς εκδότες McGraw-Hill, συμπεριλαμβανομένου ενός με τίτλο "Old and New Favorites", που περιελάμβανε την ιστορία Rumpelstiltskin. Έγραψε επίσης ένα παιδικό βιβλίο, «Γύρω στον κόσμο Ιστορίες που πρέπει να διηγηθούν στα παιδιά».
Τα μέλη της οικογένειας είπαν ότι ενώ έκανε έρευνα για μια από τις ιστορίες της εφημερίδας της, γνώρισε τον Otto Natzler, έναν Αυστριο-Αμερικανό κεραμικό, η κα Μπράουν συνειδητοποίησε ότι υπήρχε έλλειψη μουσείων αφιερωμένων στην κεραμική και δούλεψε με τους γιους της και άλλους για να εξασφαλίσει χωρίς ενοίκια. χώρο στο 250 W. Pratt St. και συγκέντρωσε κεφάλαια για να εξοπλίσει το Εθνικό Μουσείο Κεραμικής Τέχνης.
«Μόλις είχε μια ιδέα στο κεφάλι της, δεν θα σταματούσε μέχρι να πετύχει τον στόχο της», είπε ένας άλλος γιος, ο Τζέρι Μπράουν από το Λάνσοουν της Πενσυλβάνια. «Ήταν εντυπωσιακό για μένα να δω τη μητέρα μου να έχει καταφέρει».
Το μουσείο παρέμεινε ανοιχτό για πέντε χρόνια. Ένα άρθρο της Sun το 2002 περιέγραψε πώς διηύθυνε επίσης ένα μη κερδοσκοπικό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης στο Γυμνάσιο Κεραμικής Τέχνης για σχολεία στην πόλη της Βαλτιμόρης και την κομητεία της Βαλτιμόρης.
Οι μαθητές της αποκάλυψαν το «Loving Baltimore», μια τοιχογραφία από κεραμικά πλακίδια, στο Harborplace. Περιείχε πυρωμένα, γυαλισμένα και τελειωμένα πλακάκια που έγιναν μια τοιχογραφία που προοριζόταν να δώσει ώθηση τόσο στη δημόσια καλλιτεχνική εκπαίδευση όσο και στους περαστικούς, είπε η κα Μπράουν στο άρθρο.
«Αρκετοί από τους νέους καλλιτέχνες που φιλοτέχνησαν τα 36 πάνελ της τοιχογραφίας ήρθαν να παρακολουθήσουν ολόκληρο το έργο τέχνης για πρώτη φορά χθες και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν μια αίσθηση δέους», ανέφερε το άρθρο του 2002.
«Ήταν βαθιά αφοσιωμένη στα παιδιά», είπε ο γιος της, Μπομπ Μπράουν. «Είχε απίστευτη χαρά βλέποντας τα παιδιά σε αυτό το πρόγραμμα να ευημερούν».
«Δεν παρέλειψε ποτέ να προσφέρει καλοδεχούμενες συμβουλές», είπε. «Θύμισε στους γύρω της πόσο πολύ τους αγαπούσε. Της άρεσε επίσης να γελάει μαζί με τους αγαπημένους της. Δεν παραπονέθηκε ποτέ».
Ώρα δημοσίευσης: Μαρ-12-2021